Zupełnie niedawno był Dzień matki, ale nie dlatego piszę tego posta.
Nie piszę go też z tego powodu, że ostatnio jedna stała czytelniczka zapytała mnie kiedy napiszę jakiegoś życiowego posta. W odpowiedzi przeczytała, że przecież rower to moje życie🙂.
Już drugi raz stało się, że po obejrzeniu serialu Kości, podczas pewnego dialogu Temprence z Seeley, w mojej głowie zaczęły krążyć myśli. Powstał taki nie do rozwiązania dylemat.
Przykłady dwóch matek:
Jedna poświęca swoją "karierę" i swój czas na to by spędzić jak najwięcej czasu ze swoim dzieckiem.
Druga oddaje dziecko pod opiekę i wraca do pracy.Ani w jednym ani w drugim przypadku nie ma opcji by negatywnie osądzić je za to co robią, bo zarówno w jednym jak i w drugim przypadku robią to dla dobra dziecka.
W żadnym wypadku nie twierdzę, że matka oddająca swoje malutkie dziecko pod opiekę innej osoby nie kocha swojego potomstwa. Ta pierwsza zalewa je swoją opiekuńczością, ta druga zabezpiecza konto na późniejsze lata. Po latach jedno dziecko ma wspaniałe wspomnienia z dzieciństwa, a drugie poszło na studia a później (jak się uda) dobrze płatną pracę.
Nie twierdzę, że w obu odmiennych przypadkach nie może się zdarzyć jedno i drugie, ale najczęściej tak właśnie jest.
Chociażby na własnym przykładzie. Miałem wspaniałe dzieciństwo, ale nie bez wyrzeczeń. Wchodząc w progi szkoły zawodowej zaczęło się samodzielne zarabianie na swoje potrzeby. Od tego czasu wiele osiągnąłem, ale bogaczem nie zostałem.
Ale czy na pewno? Co to jest bogactwo? Czy to nie przypadkiem talent w moich rękach, że (prawie) czegokolwiek się złapię, jestem w stanie z tym pracować?
Czy bogactwem nie jest miłość matki?
Teoretycznie mogłem za swoje zarobione pieniądze opłacić kolejną szkołę a później równocześnie z pracą studiować, ale nie zrobiłem tego z kilku powodów, o których nie będę pisał bo to zbyt osobiste.
Na całą kwestię mogę spojrzeć tylko ze swojego doświadczenia, ale może pomożecie mi w komentarzu spojrzeć z innej strony.
W każdym razie każda (normalna) matka zawsze ma u mnie pełen podziw, że daje radę. Swojej mamie mogę już od kilku lat podziękować tylko zaocznie, chociaż nie zawsze było idealnie.
Chyba lepiej tego nie mogłem ująć niż kiedyś w poście opisującym siebie i swojego bloga:
"Mama zrobiła to najlepiej jak potrafiła, a potrafiła…, bo wychowała!"
Czy bogactwem nie jest miłość matki?
Teoretycznie mogłem za swoje zarobione pieniądze opłacić kolejną szkołę a później równocześnie z pracą studiować, ale nie zrobiłem tego z kilku powodów, o których nie będę pisał bo to zbyt osobiste.
Na całą kwestię mogę spojrzeć tylko ze swojego doświadczenia, ale może pomożecie mi w komentarzu spojrzeć z innej strony.
W każdym razie każda (normalna) matka zawsze ma u mnie pełen podziw, że daje radę. Swojej mamie mogę już od kilku lat podziękować tylko zaocznie, chociaż nie zawsze było idealnie.
Chyba lepiej tego nie mogłem ująć niż kiedyś w poście opisującym siebie i swojego bloga:
"Mama zrobiła to najlepiej jak potrafiła, a potrafiła…, bo wychowała!"
5 Komentarze
Sądzę, że wartością nie jest samo spędzanie czasu = siedzenie w domu z dzieckiem, ale przekazywanie mu ważnych wartości. Tego z kolei nabywa się, obserwując rodzica poruszającego się w wielu życiowych sytuacjach.
OdpowiedzUsuńPracująca mama wcale się nie równa zaniedbanym i mniej kochanym dzieciom. Mamy dziś realia jakie mamy, mało kogo stać, by nie pracować.... pozdrawiam szeh
OdpowiedzUsuńNigdzie nie napisałem, że dziecko pracującej matki jest zaniedbane. Pod wpływem impulsu zaciekawiło mnie wasze zdanie, z punktu widzenia matek i dzieci.
OdpowiedzUsuńA to trzeba było zaznaczyć, że : chcesz opinii na ten temat/ że to jest dyskusja :) Temat przedstawiłeś jako oczywistą oczywistość zmierzająca w jednym kierunku :) A wystarczy tylko na końcu posta zadać pytanie .
UsuńIwona zauważ fragment: "Na całą kwestię mogę spojrzeć tylko ze swojego doświadczenia, ale może pomożecie mi w komentarzu spojrzeć z innej strony." ;)
UsuńTwój komentarz jest dla mnie bardzo ważny. Dziękuję.